Καθαρή ματιά
Έχουμε μάθει να κοιτάζουμε, να παρατηρούμε και να κρίνουμε τους άλλους καλύτερα από ότι εμάς. Φαινόμενο που το ονομάζω υπαρξιακή πρεσβυωπία! Κάπως έτσι το βλέπω, σαν να βλέπουμε δηλαδή καλύτερα μακριά, απ’ ότι κοντά και πόσο μάλλον μέσα μας.
Και είναι φυσικό να συμβαίνει έτσι! Στον καθρέφτη προσέχουμε περισσότερα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μας, δεν ξέρω όμως κατά πόσο προσέχουμε τις κινήσεις που κάνει το σώμα μας, τη συμπεριφορά μας και όσα νιώθουμε.
Όταν δε τύχει να γνωρίσουμε κάποιον άλλον άνθρωπο που μας εκνευρίζει πολύ για κάποιο λόγο και του γυρίσουμε την πλάτη είναι σαν να πετάμε στα σκουπίδια αυτό το κομμάτι μας που δεν μπορούμε να κοιτάξουμε και δεν αντέχουμε να το έχουμε. Απλά το αποβάλουμε! Ο άλλος γίνεται ένας καθρέφτης που δε μας αρέσει.
Ο Moreno έλεγε στους μαθητές του, ότι έχει αξία μεγάλη, αυτοί που αντιπαθιούνται να προσπαθούν να βρίσκονται και να συνυπάρχουν έστω για μία ώρα την εβδομάδα ακόμα κι αν είναι άβολο αρχικά ή και ανυπόφορο. Γιατί; Γιατί ίσως έτσι έρθουν σε επαφή με το πιο κοινό τους στοιχείο, αυτό που δεν βλέπουν στους ίδιους.
Δεν είμαι υπέρ της ανάλυσης με την έννοια της εξονυχιστικής διανοητικής προσπάθειας κατανόησης και ερμηνείας του εαυτού μας. Πιστεύω απλά ότι κοιτώντας αυτό που μας δυσκολεύει σε εμάς κάποια στιγμή θα κάνουμε την κίνηση συμφιλίωσης. Θα δώσουμε τα χέρια και θα δοκιμάσουμε να περπατήσουμε παρέα βήμα- βήμα. Ή τουλάχιστον θα το αποδεχτούμε ως ένα σημείο και θα πάψουμε να του γυρνάμε την πλάτη σαν να μην υπάρχει.
Δεν είναι εύκολο, θέλει δύναμη και προπαντώς θέληση. Μια θέληση τέτοια που μπορεί να μας κάνει να αφήσουμε διάφορες πλευρές του εαυτού μας να μας μιλήσουν, να μας εκφράσουν τα παράπονα, τις έγνοιες και τα συναισθήματα. Η ίδια θέληση που μπορεί να μας κάνει να κοιτάζουμε μαγεμένοι τον εαυτό μας που αφήσαμε πίσω μας κάποτε.
Θα μου πείτε πού να βρει κανείς το θάρρος και τη θέληση. Το κίνητρο της αλλαγής συχνά βγαίνει μέσα από την απόγνωση, το απόλυτο χάος και το μπέρδεμα. Όπως ακριβώς ο ήλιος βγαίνει λίγο μετά το απόλυτο σκοτάδι της νύχτας. Όταν νιώθει κάποιος ότι ένα μοτίβο ζωής επαναλαμβάνεται και δε λειτουργεί πια, με άλλους ανθρώπους και καταστάσεις ίσως κάθε φορά, είναι μια συνειδητοποίηση που έχει οδηγήσει ήδη στο πρώτο και μεγαλύτερο βήμα. Την αρχή της θέλησης για κάτι νέο! Μια νέα αντίδραση, μια νέα στάση ζωής, μια διαφορετική προσέγγιση..
Τρομάζει το άγνωστο, αλλά αξίζει τον κόπο η βουτιά, εξάλλου όλοι μας έχουμε όμορφα και γερά εφόδια, που θα μας βοηθήσουν να κολυμπήσουμε παρέα. Και τότε ίσως η υπαρξιακή πρεσβυωπία γίνει καθαρή ματιά προς τα μέσα και προς τα έξω!
——————————————————————
Αρθρογραφεί η Έλενα Καβροχωριανού, 21/10/2011
Ψυχοδραματικός Χώρος 